آیا داشتن دوست دختر یا دوست پسر ایرادی دارد؟

پاسخ به این سوال به سن و سال پرسش کننده بستگی دارد. رسانه‌های تصویری مدرن همچون تلویزیون، بر الگوی فکری کودکان تاثیر گذاشته است. بسیاری از کودکان دختر و پسر وسوسه می‌شوند که همانند تلویزیون و ویدیو رفتار کنند، یا زودتر از حالت عادی، شخص محبوب خاص خود را داشته باشند

بطور طبیعی دختران و پسران تا سن 12 یا 13 سالگی تمایل دارند که اوقات خود را با تعدادی از هم‌جنسان خود سپری کنند. زمانی که آنها بزرگتر می‌شوند، توجهشان به جنس مخالف خود جلب می‌گردد. گاهی آنها «عاشق» یک دختر یا پسر بخصوص می‌شوند. متاسفانه «عشق» در سنین خیلی پایین معمولا عشق واقعی نیست و دوام چندانی ندارد. بعد از چند هفته یا چند ماه دیگر هیچ احساس علاقه‌ای به هم نخواهند داشت. داشتن این چنین احساساتی شاید اشتباه نباشد، اما چنین نوجوانانی نباید دچار این تصور غلط شوند که تمام زندگی‌شان به آن بستگی دارد.

گاهی اوقات، وقتی چنین رابطه‌ای از بین می رود، شخص ناامید ابراز می‌کند که: «من بدون او قادر به ادامه حیات نیستم.» و قطعا این امر اشتباه است.

گاهی این «عشق» یک تمایل شهوانی صرف است که به گناه ارتباط جنسی خارج از حوزه ازدواج ختم می‌شود.

یک دختر یا پسر باید بیاموزد که چگونه با فردی از جنس مخالف خود به طور مناسب ارتباط برقرار کند. آنها باید سعی خود را بنمایند تا در سنین پایین دختر یا پسر خاصی را انتخاب نکنند. برخی دچار این مشکل می شوند که با ابراز این جمله از سوی پسر که: «عاشقت هستم... تو تنها فرد زندگی من هستی... برای همیشه دوستت خواهم داشت...» فورا تشکیل دوستی می دهند. البته ممکن است که در بعضی مواقع این دوستی واقعی باشد.

اما نتیجه نهایی چنین معاشقه‌هایی در اغلب موارد، جدایی و یا ازدواج در سنین بسیار پایین می‌باشد. و غالب این ازدواج‌ها معمولا ناخوشایند هستند. مطالعات جامعه شناختی ابرها و بارها این مطلب را به اثبات رسانده است. بنابر این پاسخ به سوال فوق زمانی که دختر و پسر به بلوغ رسیده‌اند «آری» است. این پاسخ برای سنین 23 تا 25 سالگی در پسران و 19 تا 20 سالگی در دختران می‌باشد.

در این سنین آنها بهتر می‌توانند بدون عصبانیت با چیزی مخالفت کنند، خودخواهی کمتری دارند، بیشتر اشتباهات خود در قبال یکدیگر را می‌پذیرند، و بیشتر از مسئولیت‌پذیری فردی آگاهی دارند